|
Ομιλία στο Βράχο Βιδάλη στη Μελία της Λάρισας, 28 Φεβρουαρίου 2010
Δήμαρχε, Δάσκαλε, παιδιά της Μελίας, φίλες και φίλοι. Θέλω, για λίγο, να συνομιλήσω με το συναγωνιστή Κώστα Βιδάλη. Κώστα, αδελφέ μας, Συχώρα μας. Κάναμε πολύν καιρό να’ ρθούμε. Στιγμή δε λείπεις από τη σκέψη και την καρδιά μας. Το ξέρεις. Όμως, μας μπλέξαν πάλι σε άνιση πάλη κι αγώνες. Τα μαύρα κοράκια της Αντίδρασης και ο κατάμαυρος Καπιταλισμός – τώρα τον λένε … Αγορές – θέλουν να μας καταπιούν. Ολόκληρο Λαό – όλους! Βρήκαν τρόπους, οικονομικής μας εξαθλίωσης, και προχωρούν … να μας υποδουλώσουν. Οι Γερμανοί – με τη ναζιστική προϊστορία τους, πρωτοστατούν – για οικονομικά, πάντα, συμφέροντα – σε μια χυδαία εκστρατεία διασυρμού του Ελληνικού Λαού. Βέβαια, Αμερικανοί, Άγγλοι και άλλοι … φίλοι δεν πάνε πίσω. Γι’ αυτό σε κρατάμε ολόρθο μέσα μας. Να σε θυμόμαστε και ν’ αντιστεκόμαστε! Από εδώ, το Βράχο Βιδάλη που βρισκόμαστε, θέλω να τονίσω πόσο, κι αυτές τις ώρες, δικαιώνεται το μυθικό ΕΑΜ και οι αγώνες του! Ας μου επιτραπεί, να κάνω μια παρένθεση. Να πω δυο λόγια, γι’ αυτούς που μας παρακολουθούνε: Ο Κώστας Βιδάλης, Το 1946, όταν η Θεσσαλία – και όχι μόνο – κατασπαράζονταν, με την καθοδήγηση των Άγγλων, από το παρακράτος και τις συμμορίες των ληστών, για να μας ξαναφέρουν τη Βασιλεία, ο Κώστας Βιδάλης διάλεξε και εξετέλεσε μια αποστολή, που γνώριζε πως ήταν χωρίς επιστροφή! Δεν τον έστειλε η εφημερίδα του. Αντίθετα, τον απέτρεψε. Ο «Κύριος συνάδελφος» όμως – όπως μας αποκαλούσε όλους -τήρησε τον όρο της σωστής Δημοσιογραφίας: «Είναι ανέντιμο – έλεγε – να μαθαίνουμε και να γράφουμε από μακριά. Να πάμε, να δούμε και να γράψουμε». Ήρθε, είδε, αλλά δεν έγραψε. Τον σφάξανε για να μη γράψει όσα είδε. Συναγωνιστή Κώστα, Κανονικά έπρεπε να’ ρθούμε μέσα στο 2009, που’ κλεινές 63 χρόνια στα χώματα της Θεσσαλίας. Δεν το κατορθώσαμε. Φέτος, ο θεσσαλικός κάμπος – αυτός που αγκαλιάζει κι εσένα και το Βράχο σου – αναγαλλιάζει στην ανάμνηση των αλλεπάλληλων εξεγέρσεων των αγροτών του. Φέτος, κλείνει εκατό χρόνια και το γειτονικό σου Κιλελέρ. Χρόνια και ζαμάνια, οι Θεσσαλοί αγρότες έμεναν υπόδουλοι στους μεγαλοτσιφλικάδες. Στις αρχές του αιώνα, ένας «προάγγελος» σου, συναγωνιστής, ένας πρώιμος για τη χώρα μας σοσιαλιστής, ο Μαρίνος Αντύπας, γύριζε από χωριό σε χωριό, και ξεσήκωνε τους αγρότες του κάμπου κατά των στυγνών τσιφλικάδων, που απομυζούσαν το μόχθο τους. Το 1907 – δεν περίμενε κανένας να γίνει κι’ αλλιώς – τον δολοφόνησαν οι άνθρωποι του Βασιλιά. Τρία χρόνια αργότερα, ενώ εκείνος είχε φύγει, η σπορά του βλάσταινε και οι εξεγέρσεις θεριεύανε. Το 1910, οργανώνεται πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα. Οι χωρικοί κατεβαίνουν με κάρα, με ζώα, με τα πόδια. Οι αγρότες του Κιλελέρ στριμώχνονται ν’ ανεβούν στο τραίνο για τη Λάρισα. Στρατιωτικό απόσπασμα βαράει στο ψαχνό, γιατί – λέει – δε βγάζανε εισιτήρια! Σκοτώνει δύο, τραυματίζει πολλούς. Στον επόμενο σταθμό του τραίνου, στο χωριό Τσουλάρ – έτσι λεγόταν τότε η Μελία – οι αγρότες, προσπαθούν, κι εδώ, ν’ ανεβούν στο τραίνο. Το στρατιωτικό απόσπασμα πυροβολεί πάλι το πλήθος στο ψαχνό. Άλλοι δύο νεκροί, περισσότεροι από 15 τραυματίες. Το χώμα, που ποτίζονταν με τον ιδρώτα των αγροτών, τώρα βάφεται κόκκινο, από το αίμα τους! Έζησες κι εσύ, Κώστα, παρόμοια γεγονότα στα χώματα της Θεσσαλίας, στην Κατοχή και την Αντίσταση. Πήρες μέρος, κι έγραψες θαυμαστά, για τη θρυλική «Μάχη της Σοδειάς», όταν οι αγρότες, με τη βοήθεια και την προστασία των μαχητών του ΕΛΑΣ, έσωσαν το στάρι της χρονιάς από τα ληστρικά χέρια των Γερμανών κατακτητών. Παιδιά της Μελίας – συμπατριωτάκια πια του Βιδάλη – καλό είναι να ξέρετε και να ακούτε, τι τράβηξαν οι πατεράδες και οι παππούδες σας! Κι εσύ Δάσκαλε, ξέρεις τι να λες στα παιδιά !.. Κώστα, Είχα κάνει μια πρόταση. Έγινε αποδεκτή. Δε λέμε πια: τάφος, κενοτάφιο, μνήμα, Μνημείο. Τώρα, λέμε μόνο: Βράχος Βιδάλη. Ένας Βράχος, τοπωνύμιο, στίγμα τοπογραφικό. Ένας Βράχος, που εκφράζει την αμετακίνητη πίστη ενός γενναίου στα ιδανικά και τις αξίες, που στήριξες με τη ζωή και το θάνατο σου! Βράχο Βιδάλη! Καμαρώνουμε!
|
φίλοι μου, είναι ο Αρχάγγελος της Μαχόμενης Δημοσιογραφίας, όσο ακόμα επιτελούσε κοινωνικό λειτούργημα. Ήταν ρεπόρτερ – λαγωνικό ράτσας. Συντάκτης, που ζούσε για να γράφει, προς όφελος του Λαού και του τόπου.
