ΟΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΟΥ ΕΔΟΕΑΠ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΟΥ

ΣΧΕΔΟΝ, μισό αιώνα, στις Ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά της χώρας μας, δικαιούμαι κι εγώ να καταθέσω τις αναμνήσεις μου, γύρω από τους ανθρώπους της Ελληνικής δημοσιογραφίας που τίμησαν το επάγγελμα μας και έγραψαν την δική τους ιστορία στο Τύπο και τα Ραδιόφωνα της πατρίδας μας από διάφορα «μετερίζια».

Τους συναδέλφους μας αυτούς, που όχι μόνον διακρίθηκαν στην Ελληνική δημοσιογραφία με την πένα και την δραστηριότητα τους, αλλά υπήρξαν πολλοί από αυτούς δάσκαλοί μου στα πρώτα βήματα του επαγγέλματος που διάλεξα.

Αλλά – αγαπητοί μου φίλοι και εκλεκτοί συνάδελφοι που βρίσκεσθε στο Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ (Αυτόν τον υπέροχο οργανισμό περίθαλψης) επιτρέψτε μου να ξεκινήσω τις αναμνήσεις μου τις δημοσιογραφικές, από τρεις «ηρωικούς» ανθρώπους που διετέλεσαν Πρόεδροι του Οργανισμού μας αλλά και μέλη του Δ.Σ. της Ε.Σ.Η.Ε.Α.

Πρόκειται για τους αξέχαστους συναδέλφους Γιώργο Καρατζά, Διονύση (Νιόνιο) Αβραμόπουλο και Μίμη (Δημήτρη) Ρούσσο.

Τους θυμάμαι στις Γενικές Συνελεύσεις του ΕΔΟΕΑΠ, να μιλάνε, να συζητούν και να προβάλλουν τα αιτήματα μας ακόμη και στην περίοδο της Χούντας (21η Απριλίου) καθώς και σ’ άλλες δύσκολες εποχές όπου υπήρχαν άνεργοι συνάδελφοι, δίχως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ιδιαίτερα για θέματα ασπιρίνης και χορήγηση φαρμάκων οι αλησμόνητοι και χαλκέντεροι αυτοί Πρόεδροι αγωνίζονταν με πάθος και συγκινητική αυταπάρνηση για να μην υπάρχουν συνάδελφοι – ιδίως μεγάλης ηλικίας αλλά και πολύ νεώτεροι – που να στερούνται τη στοιχειώδη περίθαλψη.

Δίχως να υποτιμήσω τους εκλεκτούς συναδέλφους Προέδρους που αργότερα ακολούθησαν σ’ αυτό το αξίωμα και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα συμφέροντα του κλάδου – και που έφεραν τον ΕΔΟΕΑΠ σε τόσο εξαιρετικό και ζηλευτό επίπεδο με χιλιάδες μέλη να απολαμβάνουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη – οφείλω να ομολογήσω ότι στις Γενικές Συνελεύσεις παρευρίσκονταν την εποχή του Καρατζά – Αβραμόπουλου – Ρούσσου δεκάδες συνάδελφοι δημοσιογράφοι που παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον αλλά και αγωνία την πορεία του Οργανισμού από τις επιθέσεις που δέχονταν από διάφορους εργοδότες μας.

Θυμάμαι με πόσο αγάπη αλλά και ενδιαφέρον αφουγκραζόταν κάποια προβλήματα που με απασχολούσαν οι τρεις αλησμόνητοι Πρόεδροι και με πόση ταχύτητα τα επέλυαν. Δεν μπορώ να λησμονήσω – και βουρκώνουν τα μάτια μου όταν το θυμάμαι – το γεγονός ότι ο Μίμης Ρούσσος – που έφυγε τόσο νέος από τη ζωή και σε ώρα δράσης στον Οργανισμό μας και στο επάγγελμα μας – με πόση αγάπη μ’ εξυπηρέτησε, δίδοντας την ίδια ημέρα ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, διότι αντιμετώπιζα πρόβλημα άμεσης κατασχέσεως του σπιτιού μου, όταν δικάσθηκα άδικα για δημοσιογραφικό ατόπημα. Ας είναι αιώνια η μνήμη του!

ΕΙΧΑ την χαρά και την τιμή επίσης να γνωρίσω – στα πρώτα βήματα μου στην Αθηναϊκή δημοσιογραφία – τους εξαίρετους δασκάλους μου, ήτοι : Τους Πασχάλη Τσαμπάση, Μιμίκο (Δημήτρη) Σβολόπουλο, Νίνο (Διονύση) Σταματόπουλο και τον Γιάννη Μανωλικάκη. Ωραίοι άνθρωποι, φίλοι καλοί, ευγενείς αλλά και πολύ εργατικοί. Στην οδό Κολοκοτρώνη 21 στην Αθήνα, είχαν δημιουρήσει ένα γραφείο, στο οποίο στεγάζονταν το περιοδικό που εξέδιδαν με την ονομασία «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ».

Η ύλη του περιοδικού αναφερόταν στα επιτεύγματα της Ελληνικής βιομηχανίας και των παραγωγικών τάξεων της χώρας. Επίσης, υπήρχε σοβαρή αρθρογραφία και σχολιασμός εκ μέρους των τεσσάρων επιφανών δημοσιογράφων (δούλευαν όλοι σε γνωστές εφημερίδες «Βραδινή», «Ελευθερία», «Έθνος», «Εθν. Κήρυκα», «Νέα», «Βήμα», «Ημερησία» κ.λ.π. και τα κείμενα τους διαβάζονταν με ενδιαφέρον από τη τότε Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή (1958), τους Υπουργούς της και στελέχη.

Στα 22 χρόνια μου πήρα τα πρώτα χρήματα μου από τους δασκάλους μου τόσο για τα ρεπορτάζ που μ’ έστελναν να κάνω, αλλά, και γιατί τους βοηθούσα στο καθημερινό δικό τους ρεπορτάζ, διανέμοντας την ύλη τους στις εφημερίδες που συνεργάζονταν (τότε το «καρμπόν» «βασίλευε» στον Τύπο, με τους δημοσιογράφους που δούλευαν σε πρωινές ή μεσημεριανές εφημερίδες) και έπρεπε να στέλνουν τα γραπτά τους έγκαιρα στα γραφεία τους.

Συχνά – επειδή ήμουν κακογράφος – ο ένας εκ των δασκάλων μου, ο Πασγάλης Τσαυπάσης (κάλυπτε τέσσερις εφημερίδες) μου έλεγε : «Δεν πρόκειται να γίνεις δημοσιογράφος με τέτοια γράμματα που κάνεις!» (Που να’ ξέρει τώρα, ο καλός Πασχάλης μου, ότι είμαι πλέον συνταξιούχος συνάδελφος του

Ο Μιμίκος (Δημήτρης) Σβολόπουλος (ήταν λίγο φιλάσθενος) μου ζητούσε να σπεύσω γρήγορα στις εφημερίδες, και να δώσω την ύλη στους επιτελείς του (Συντάκτες, ύλη, αρχισυντάκτες) και να προσέχω μην χαθούν τα χειρόγραφα του.

Ο Νίνος Σταματόπουλος (πατέρας του φίλου μου Τάσου Σταματόπουλου) ήταν σοβαρός και λιγόλογος αλλά …. «Προφήτευε» ότι θα γίνω καλός δημοσιογράφος!

Ο Γιάννης Μανωλικάκης ήταν το «πειραχτήρι» της παρέας των «τεσσάρων» και σκορπούσε το κέφι και το γέλιο στους άλλους τρεις που διασκέδαζαν με κάποια αθώα πειράγματα που τους έκανε, ενώ απολάμβαναν ανέκδοτα και εύθυμες ιστοριούλες που μας έλεγε, κρατώντας πάντοτε το κομπολογάκι του.

Έγραφε ο Μανωλικάκης και διηγήματα και ποιήματα. Στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» εθεωρείτο από τα στελέχη που αγαπούσε ο Δημήτρης και ο Χρήστος Λαμπράκης.

Ο Μιμίκος Σβολόπουλος συνεργαζόταν με την «Βραδινή», «Εθν. Κήρυκα», «Ημερησία». Ο Νίνο Σταματόπουλος νομίζω ήταν συντάκτης του «Έθνους».

Και τελειώνω την αναφορά μου στους τέσσερις διαπρεπείς δασκάλους μου με την υπενθύμιση ότι στα «Μπρίφινγκ» δεν μου επέτρεπαν να παρακολουθώ τις δηλώσεις του Υπουργού, διότι δεν ήμουν δημοσιογράφος ακόμη, ήμουν δόκιμος και οι Υπουργοί δεν ήθελαν …. νεαρούς «παρείσακτους» στα γραφεία τους, που δεν φορούσαν μάλιστα και κουστούμι!

Σήμερα – δυστυχώς – οι Υφυπουργοί Τύπου (Εκπρόσωποι των Κυβερνήσεων) κάνουν δηλώσεις μπροστά σε νεαρούς δημοσιογράφους, οι περισσότεροι των οποίων φορούν ρούχα …. περιπάτου (τζην παντελόνια, παπούτσια «Ελβιέλα» και οι κοπέλες «πολιτικοί» συντάκτες μασάνε τσίχλες στην διάρκεια του «Μπρίφινγκ»!

Φίλοι του Δ.Σ. ΕΔΟΕΑΠ σας ευχαριστώ για την πρωτοβουλία σας να με φιλοξενήσετε στην ιστοσελίδα σας.

Σας χαιρετώ.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΤΡΑΪΦΟΡΟΣ